10 najdziwniejszych zaburzeń psychicznych, syndrom Cotarda i inne

W obecnych czasach zaburzenia psychiczne nie należą już do rzadkości i nie wzbudzają takich kontrowersji, jak niegdyś. Jednak zaburzenia psychiczne to nie tylko powszechnie znana schizofrenia, psychoza, czy choroba afektywna dwubiegunowa. Istnieje cały szereg mniej znanych, rzadziej występujących i "dziwniejszych" zaburzeń, jakie mogą dotknąć ludzki umysł. Przedstawiamy wam dziesięć z nich.

Zobacz też: >> Myślisz, że Monopoly Man nosi monokl? To efekt Mandeli <<

Zaburzenia psychiczne: 10 najdziwniejszych zaburzeń psychicznych

Syndrom Cotarda

Znany inaczej jako "Syndrom żywego trupa", charakteryzuje się obecnością urojeń nihilistycznych - chory jest przekonany o tym, że nie żyje i nie może już umrzeć naturalną śmiercią, oraz urojeń negacyjnych (wyrzeczenia się siebie) - chory całkowicie neguje swoją fizyczność, uważa się za osobę nieistniejącą. Typową cechą osób z takim zaburzeniem jest uznanie się za zmarłego, przeświadczenie o braku niektórych organów, gniciu niczym zombie i przekonanie o swojej nieśmiertelności. Ostatnie z tych urojeń jest szczególnie niebezpieczne - ludzie z syndromem Cotarda nie mają żadnych oporów przed zrobieniem sobie krzywdy i narażaniem życia, bo w końcu co może zaszkodzić osobie, która i tak jest już martwa?

Osoby z syndromem żywego trupa mogą odczuwać swoistą więź ze zmarłymi i często szwendać się po cmentarzach, które wydają im się najwłaściwszym dla nich miejscem. U takich osób występuje również obniżony próg bólu, który zwiększa ryzyko zachowań autoagresywnych. Może dojść do okaleczania się, w celu udowodnienia reszcie świata, że chory faktycznie nie żyje - skoro jest trupem, to jego rany nie będą krwawić. Mogą wystąpić również próby samobójcze, w celu udowodnienia swojej racji - skoro nie żyje, to nie może umrzeć po raz drugi. Samobójstwo może być również sposobem na pozbycie się martwego ciała, na które chory jest rzekomo skazany.

Osoby dotknięte tym syndromem odczuwają również silny lęk i poczucie winy. Doszukują się wytłumaczenia, dlaczego choć nie żyją to wciąż są na Ziemi. Dochodzą zazwyczaj do wniosku, że jest to kara za grzechy.

Zespół Capgrasa

Zespół Capgrasa to zaburzenie, które jako pierwszy opisał francuski psychiatra, Joseph Capgras w 1923 roku. Podał on wówczas przykład pacjentki, która była święcie przekonana, że wszyscy jej bliscy są podstawionymi sobowtórami.

Zaburzenie to polega na przekonaniu, że osoby z bliskiego otoczenia - głównie członkowie rodziny, albo nawet domowe zwierzaki, zostały podmienione przez wyglądających identycznie obcych. Chory skupia się jednak na demaskowaniu oszusta, nie na poszukiwaniu zaginionych bliskich.

Zespół Capgrasa należy do grupy urojeniowych zespołów błędnej identyfikacji i towarzyszyć może np. demencji, schizofrenii lub występować jako powikłanie po urazie mózgu.

Zespół Fregoliego

Nazwa tego zaburzenia pochodzi od nazwiska aktora, Leopoldo Fregoliego, który był mistrzem w zmienianiu swojego wizerunku scenicznego. Zespół ten należy do grupy zaburzeń paranoidalnych, czyli zaburzeń przejawiających się między innymi urojeniami i / lub omamami. Jest to niezwykle rzadkie zaburzenie, polegające na przekonaniu, że wszyscy ludzie pojawiający się na drodze chorego, to tak naprawdę jedna i ta sama osoba, zmieniająca tylko swoją charakteryzację i wizerunek. Owemu urojeniu towarzyszy poczucie ciągłego prześladowania - śledzenie przez kogoś, stałe obserwowanie, kontrolowanie każdego ruchu. Chorzy uważają, że cały świat jest nastawiony przeciwko nim i każdy chce ich skrzywdzić.

Autassassinofilia

Autassassinofilia jest jedną z parafilii, czyli zaburzeń dotyczących sfery seksualnej człowieka. Charakteryzuje się osiąganiem rozkoszy poprzez pozorowanie własnego samobójstwa. Zdaniem seksuologów ten typ zachowań miesza w sobie dwa inne zaburzenia: ekshibicjonizm (stan, w którym osoba osiąga satysfakcję seksualną poprzez demonstrowanie swoich narządów płciowych lub aktywności seksualnej, np. masturbacji obcym osobom) i masochizm (osoba odczuwa podniecenie seksualne, gdy zadawany jest jej fizyczny i psychiczny ból, lub jest poniżana). Ludzie dotknięci tym zaburzeniem stawiają się często w bardzo ryzykowanych sytuacjach, by dosłownie otrzeć się o śmierć.

Zespół Münchhausena

Zespół Münchhausena to inaczej zaburzenie pozorowane. Osoby dotknięte tym zespołem zgłaszają fikcyjne objawy, lub świadomie wywołują chorobę i uszkadzają swoje ciało, by zostać uznanymi za osobę cierpiącą. Celem takiego zachowania jest wejście w rolę chorego, by zostać otoczonym opieką i być w centrum zainteresowania. Chorzy domagają się operacji chirurgicznych, doprowadzając do deformacji zdrowego organizmu.

Zastępczy zespół Münchhausena

W tym przypadku to rodzice, najczęściej matki, wywołują u dzieci dolegliwości chorobowe, na przykład podtruwając je. Dziecko trafia wówczas do szpitala, gdzie rodzic odgrywać może rolę oddanego, niezbędnego do życia opiekuna. W skrajnych przypadkach dojść może do poważnych uszkodzeń organizmu dziecka, przez co naprawdę nie będzie zdolne do samodzielnego funkcjonowania, lub jego śmierci.

Psychalgia

Psychalgia polega na tym, że chory odczuwa bóle o takiej sile i natężeniu, że mogłyby spowodować poważne zagrożenie dla życia, gdyby tylko były prawdziwe pod względem medycznym. Dolegliwości pojawiają się przeważnie w następstwie konfliktu emocjonalnego, bądź problemów w życiu osobistym. Psychalgię należy odróżnić jednak od symulacji, gdyż w tym przypadku chory faktycznie odczuwa silne fizyczne cierpienie.

Zobacz też: >> Paraliż senny: co to, kiedy występuje i jak go wywołać? <<

Zespół obcej ręki

Zespół obcej ręki jest prawdopodobnie wynikiem uszkodzenia pewnego obszaru prawej półkuli mózgu. W rezultacie chory ma wrażenie, że jedna z rąk nie jest częścią jego ciała. Taka osoba nie kontroluje poczynań (nie)swojej kończyny i wydaje się jej, że dłoń żyje własnym życiem lub sterowana jest przez kogoś innego. Może ona na przykład, wbrew woli chorego, odpinać guziki, a znane są nawet przypadki, w których "obca" ręka próbowała udusić swojego właściciela.

Ludzie z zespołem obcej ręki często nie uważają tej ręki za własną i traktują ją jako przedmiot, niepotrzebną rzecz ciągnącą się za nimi.

Zespół Korsakowa

Nazwa tego zaburzenia pochodzi od nazwiska rosyjskiego psychiatry Siergieja Korsakowa. Zespół Krosakowa zwany jest inaczej organicznym zespołem Korsakowa, psychozą Korsakowa oraz amnestycznym zespołem Korsakowa. Zaburzenie polega na tym, że chory nie przyswaja żadnych nowych informacji, a jego pamięć ogranicza się do poprzednich 30 sekund. Osoby z tym zaburzeniem, luki w pamięci zastępują konfabulacjami - wymyślają na bieżąco kłamstwa, by udowodnić, że orientują się w rzeczywistości. Zespół Korsakowa dotyka często alkoholików.

Nie przegap: >> Masowi mordercy, zbrodnie które wstrząsnęły światem <<

Syndrom Jerozolimski

Syndrom Jerozolimski to urojenie występujące u pielgrzymów odwiedzających Izrael, a w szczególności Jerozolimę. Przejawia się przeświadczeniem, że jest się jedną z postaci biblijnych, np. Janem Chrzcicielem, czy Jezusem i wykazywaniem zachowań, które mają ten fakt potwierdzać - wygłaszanie kazań, śpiewanie psalmów, noszenie strojów nawiązujących do Biblii, recytowanie wersów biblijnych, atakowanie wyznawców innych religii, czy wywoływanie zamieszek religijnych. Syndrom Jerozolimski najczęściej dotyka młodych mężczyzn w wieku 20-30 lat.

Objawy stwierdza się u 20-50 osób rocznie, co stanowi aż 18% wszystkich hospitalizacji psychiatrycznych osób odwiedzających Jerozolimę. Syndrom Jerozolimski trwa średnio około 5-7 dni i nie wymaga leczenia farmakologicznego. Decydującym czynnikiem przyspieszającym proces zdrowienia jest wyjazd z Jerozolimy. Po ustąpieniu objawów, pacjenci potwierdzają, że zachowywali wówczas pełną świadomość.