50 ciekawostek o Fleetwood Mac w 50. rocznicę premiery debiutanckiego albumu zespołu

Niewielu wykonawców potrafiło tak często zmieniać swoją muzykę, a przy tym wciąż odnosić tak wielkie sukcesy, jak Fleetwood Mac. Dzięki temu zespół kochany jest przez fanów bluesa, rocka progresywnego, hard rocka, folk rocka, soft rocka, nowej fali, popu… Przez wszystkich. W przebogatej dyskografii Mac każdy znajdzie coś dla siebie.

Zespół wielokrotnie zmieniał skład, a każda zmiana personalna wiązała się z muzyczną ewolucją. Fleetwood Mac największe triumfy święcił w latach 1974-1987, w składzie uważanym przez najwięcej fanów za klasyczny – Mick Fleetwood (perkusja), John McVie (bas), Christine McVie (klawisze, śpiew), Lindsey Buckingham (gitara, śpiew) oraz Stevie Nicks (śpiew). To w tej konfiguracji powstały najsłynniejsze płyty zespołu – „Fleetwood Mac” z 1975, „Rumours” z 1977, „Tusk” z 1979, „Mirage” z 1982 i „Tango In The Night” z 1987.

Pod wpływem Buckinghama i Nicks brytyjsko-amerykański kwintet zaczął wykonywać szlachetną odmianę soft rocka z elementami folku, a nawet country. Była to doskonała recepta na sukces. W latach 70. i 80. Fleetwood Mac był jednym z najpopularniejszych zespołów świata. Wylansował takie niezapomniane przeboje, jak „Rhiannon”, „Go Your Own Way”, „Dreams”, „Hold Me”, „Everywhere” i „Little Lies”. „Rumours” to jeden z najlepiej sprzedających się albumów wszech czasów.

Ale są też fani Fleetwood Mac, dla których dużo ważniejszy jest wczesny okres działalności zespołu. Powstał on w 1967 roku w Londynie i początkowo grał blues i blues rock z elementami hard rocka. Pod wodzą lidera, genialnego gitarzysty Petera Greena formacja nagrała tak kapitalne płyty, jak debiutancka „Fleetwood Mac” z 1968 i „Then Play On” z 1969. Najsłynniejszymi kompozycjami „wczesnego Fleetwood Mac” były instrumentalny „Albatross”, balladowy „Man Of The World” i epicki „Oh Well”.

Bez względu na to, który okres w karierze Fleetwood Mac wolicie, to jeśli jesteście fanami zespołu, 24 lutego 1968 macie powody do świętowania. Tego dnia ukazał się jego debiutancki album, „Fleetwood Mac” (później znany jako „Peter Green’s Fleetwood Mac”). Oznacza to, że kariera zespołu trwa już od 50 lat. To dobra okazja, by przypomnieć sobie ciekawostki z jego burzliwej, ale i fascynującej historii.

• Tylko dwóch muzyków Fleetwood Mac grało w tym zespole przez całą jego karierę – perkusista Mick Fleetwood i basista John McVie.
• Nazwa zespołu pochodzi właśnie od Micka i Johna. Co ciekawe, założyciel zespołu, Peter Green wymyślił ją jeszcze zanim ten drugi dołączył do składu – miał nadzieję w ten sposób zachęcić basistę do wspólnej gry.
• „Specjalnością” Fleetwood Mac są częste zmiany składu. W różnych konfiguracjach występowało w nim 16 muzyków, plus kilkunastu muzyków koncertowych.
• Najsłynniejszy skład Fleetwood Mac, czyli Fleetwood-McVie-McVie-Buckingham-Nicks był dopiero dziesiątą konfiguracją zespołu. Utrzymał się przez 13 lat, od 1974 do 1987.
• Założyciel i pierwszy lider Fleetwood Mac, Peter Green uchodzi za jednego z najwspanialszych gitarzystów w historii rocka. Kiedy w 1966 roku dołączył do zespołu John Mayall & The Bluesbreakers, gdzie zastąpił Erika Claptona, słynne napisy w londyńskim metrze „Clapton jest bogiem” zostały zastąpione napisami „Bóg jest zielony” (God Is Green).
• Dwa utwory Fleetwood Mac, napisane przez Petera Greena zdobyły popularność w wersjach innych wykonawców. „Black Magic Woman” w 1970 rozsławił Carlos Santana, a w 1979 roku cover „The Green Manalishi (With the Two Prong Crown)” nagrał Judas Priest.

• Kultowy instrumentalny utwór „Albatross” z 1968 zainspirował The Beatles do stworzenia utrzymanego w podobnym klimacie kawałka „Sun King” z albumu „Abbey Road” z 1969.
• Fleetwood Mac w latach 1967-1968 wydał na singlach kilka bluesowych coverów, na przykład „I Believe My Time Ain’t Long” i „Shake Your Moneymaker” Elmore Jamesa czy „Need Your Love So Bad” Little Willie Johna. W późniejszych latach zespół stawiał już głównie na autorskie kompozycje.
• Peter Green odszedł z Fleetwood Mac w 1970 po tym, jak jego zdrowie nadszarpnęło zbyt częste zażywanie LSD. W połowie lat 70. zdiagnozowano u niego schizofrenię, która zatrzymała rozwój jego kariery. W kolejnych dekadach sporadycznie nagrywał płyty i koncertował, ale jego ostatni album solowy, „A Case For The Blues” z zespołem Katmandu ukazał się w 1984.
• Także Danny Kirwan, gitarzysta w latach 1968-1972, po wyrzuceniu z zespołu miał problemy psychiczne. W latach 80. był przez jakiś czas bezdomny.

• Podobno problemy psychiczne zarówno Greena, jak i Kirwana zaczęły się od tej samej imprezy, w hipisowskiej komunie w Monachium w marcu 1970. Być może obaj muzycy wtedy zażyli jakąś podejrzaną substancję, o efektach znacznie bardziej niszczących od LSD.
• Założyciel zespołu, gitarzysta Jeremy Spencer w 1971 porzucił go, by dołączyć do sekty Dzieci Boga. Porzucił dosłownie – podczas trasy wyszedł z hotelu, a znaleziono go dopiero w obozie sekty.
• Podobno ekspresyjna gra na perkusji Micka Fleetwooda zainspirowała twórców Muppetów do stworzenia postaci Zwierzaka, lalki-perkusisty. Innym „podejrzanym” jest Keith Moon z The Who.
• Mick uważa, że swój wyjątkowy styl gry na perkusji i charakterystyczne dla Fleetwood Mac rytmy zawdzięcza… swojej dysleksji.
• Christine McVie namalowała obraz Jasia i Małgosi na okładkę albumu „Kiln House” z 1970.
• Na tym samym albumie Christine po raz pierwszy wystąpiła z Fleetwood Mac, śpiewając chórki. Jako pełnoprawny członek zespołu zadebiutowała na płycie „Future Games” z 1971.
• Utwór „Sentimental Lady” z albumu „Bare Trees” z 1972, autorstwa ówczesnego gitarzysty Boba Welcha, zyskał dużo większą popularność, gdy Welch wydał go w 1977 na solowym singlu. W jego nagraniu wzięli udział Lindsey Buckingham i Christine McVie.
• Maskotką zespołu jest pingwin. Ptak nie tylko dał tytuł jednemu z albumów grupy, „Penguin” z 1973, ale też pojawia się w oprawie graficznej wielu innych płyt zespołu, m.in. „Fleetwood Mac” z 1975 i „Tusk” z 1979.
• Istnieją dwie płyty zatytułowane tylko nazwą zespołu – debiut z 1968 i pierwszy album z Buckingham i Nicks z 1975, który faktycznie był dla Fleetwood Mac nowym początkiem. W nowszych wydaniach debiutancki krążek dla odróżnienia tytułowany jest „Peter Green’s Fleetwood Mac”.
• Płyta „Rumours” początkowo miała nosić tytuł „Yesterday’s Gone”.

• Album „Rumours” z 1977 był największym sukcesem komercyjnym zespołu i jednym z największych bestsellerów w dziejach muzyki. Jest jednym z siedmiu albumów, których sprzedaż przekroczyła 40 milionów kopii.
• Na całym świecie Fleetwood Mac łącznie sprzedał ponad 140 milionów płyt.
• Trudno w to uwierzyć, ale w Wielkiej Brytanii „Rumours” był na szczycie listy przebojów tylko przez tydzień. W Stanach Zjednoczonych na pierwszym miejscu spędził 31 tygodni.
• Pierwszym singlem Fleetwood Mac, który dotarł do pierwszego miejsca listy przebojów w Wielkiej Brytanii był w 1968 „Albatross”. Pierwszą amerykańską „jedynkę” zdobył dzięki singlowi „Dreams” w 1977.

• „The Chain” z albumu „Rumours” to jedyny utwór Fleetwood Mac, który razem skomponowali Mick Fleetwood, John i Christine McVie, Lindsey Buckingham i Stevie Nicks. Powstał po połączeniu trzech innych piosenek.
• Instrumentalny fragment „The Chain” wykorzystywany był przez BBC jako muzyczny motyw transmisji wyścigów Formuły 1.
• W utworze „Second Hand News” z „Rumours” w charakterze instrumentu rytmicznego wykorzystano krzesło.
• Na okładce „Rumours” znalazł się żart Micka Fleetwooda – między jego nogami sugestywnie zwisają metalowe kule. W rzeczywistości to łańcuch od toaletowej spłuczki.
• Mick to nadworny żartowniś zespołu. Często pojawiał się na okładkach w dziwnych strojach i strojąc dziwne miny. Jego zdjęcie w kobiecym stroju i makijażu w 1969 ozdobiło składankę „English Rose”.
• „Rumours” nagrywany był, gdy wszyscy członkowie zespołu byli w rozsypce, jeśli chodzi o życie prywatne. John i Christine McVie rozwiedli się, Lindsay Buckingham i Stevie Nicks ciągle się kłócili, a Mick Fleetwood był zdradzany przez żonę z jego najlepszym przyjacielem, byłym gitarzystą Fleetwood Mac, Bobem Westonem.

• Piosenka „You Make Loving Fun” napisana była przez Christine McVie pod wpływem uczucia do kierownika oświetlenia na koncertach Fleetwood Mac, Curry’ego Granta.
• „Tatuś”, o którym śpiewa Christine McVie w piosence „Oh Daddy” to Mick Fleetwood, uważany przez muzyków za „tatę zespołu”.
• Następca „Rumours”, album „Tusk” z 1979 nie powtórzył sukcesu poprzednika. Mogła mieć na to wpływ cena – jako album dwupłytowy kosztował 15,98 dolara, o wiele więcej, niż pojedynczy winyl. Obwiniano też radio RKO, które grało go przed premierą w całości, dzięki czemu wielu fanów mogło nagrać go sobie na kasecie.
• Marszowa orkiestra, którą słychać w piosence „Tusk” to University Of Southern California Trojan Marching Band. W ten sposób pobito rekord największej liczby muzyków, którzy brali udział w nagraniu singla.
• W piosence „Tusk” Mick Fleetwood eksperymentował z rytmem. Jako instrument rytmiczny posłużyły mu między innymi pudełko chusteczek Kleenex i… kotlet jagnięcy.
• Zespół promował płytę „Tusk” w Niemczech wspólną trasą koncertową z… Bobem Marleyem.
• Nie jest tajemnicą, że Stevie Nicks była przez wiele lat uzależniona od kokainy. Wciągała proszek tak intensywnie, że aż wypaliła sobie dziury w błonie śluzowej nosa. Plotkowano, że osobista asystentka musiała jej aplikować koks… doodbytniczo. W 2001 wokalistka zaprzeczyła tym rewelacjom.
• W obozie Mac nie tylko Nicks była fanką kokainy. Mick Fleetwood twierdził, że gdyby wciągnięty przez niego w życiu biały proszek usypać w jedną kreskę, to miałaby siedem mil. Zespół rozważał nawet umieszczenie we wkładce „Rumours” podziękowań dla dilera.
• W piosenkach Fleetwood Mac napisanych przez Stevie Nicks często pojawia się imię Sara. To ulubione imię wokalistki. Inna związana z nią plotka głosi, że nadała je córce, której spodziewała się z Donem Henleyem z The Eagles, ale przed jej narodzinami dokonała aborcji. Stevie zaprzeczyła tym pogłoskom.
• Żaden muzyk Fleetwood Mac nie był tematem tylu „rumours”, co Stevie Nicks. Wokalistka uważana jest za zwolenniczkę neopogańskiej religii wicca, ale sama nigdy tego nie potwierdziła. Rzeczywiście jednak zafascynowana jest mitologią celtycką, czego dała dowód w tekście utworu „Rhiannon”.

• Piosenka „Gypsy” z albumu „Mirage” opowiada o biedzie, jakiej doświadczyli Nicks i Buckingam na początku muzycznej kariery. Początkowo za meble służyły im tylko pojedynczy materac i jedna lampa.
• Jeden z najsłynniejszych albumów zespołu, „Tango In The Night” początkowo miał być solowym albumem Lindseya Buckinghama. W jego nagraniach wzięli jednak udział pozostali muzycy Mac i w efekcie materiał „zmienił się” w nowy album zespołu.
• Obraz na okładce „Tango In The Night” stylizowany jest na prace słynnego francuskiego malarza prymitywisty, Celnika Rousseau.
• Bajkowy teledysk do „Everywhere” jest wizualną adaptacją poematu brytyjskiego poety Alfreda Noyesa, „The Highwayman”.

• Album koncertowy „Live At The Marquee 1967”, który ukazał się w 1992 roku to jedyne wydawnictwo Fleetwood Mac, którego nie nagrał John McVie.
• Utwór „Don’t Stop” był wykorzystywany przez Billa Clintona w trakcie jego kampanii prezydenckiej w USA w 1992 roku.
• Tylko raz Fleetwood Mac wystąpił w Polsce – zagrał koncert w Warszawie 6 grudnia 1994 roku. Z muzyków najsłynniejszego składu wystąpili wtedy tylko John McVie i Mick Fleetwood.
• W 2008 spekulowano, że miejsce Christine McVie, która od wielu lat odmawia tras koncertowych, miałaby zająć Sheryl Crow. Pogłoski nie okazały się prawdziwe.
• Trzech byłych muzyków Fleetwood Mac już nie żyje. W 2011 zmarł basista Bob Brunning, a w 2012 gitarzyści Bob Welch i Bob Weston
• Ostatnim jak dotąd wydawnictwem zespołu jest EP „Extended Play” z 2003.