Bono (U2): Muzyka stała się zbyt dziewczyńska, a rockowi brakuje gniewu młodych

„Rock’n’roll umarł, rock jest martwy, stary” – twierdził w 2001 roku Grabaż z Pidżamy Porno. Dyskusje nad kondycją muzyki rockowej są tak stare, jak ona sama. Ale choć pojawiały się rozmaite muzyczne mody – na syntezatory, na rap, na techno, to rock wciąż się jakoś trzyma. 

Nie da się jednak ukryć, że traci na popularności kosztem rapu i r’n’b – widać to szczególnie w statystykach streamingu, które lepiej odzwierciedlają gusta młodego pokolenia, niż wskaźniki sprzedaży płyt. Sami rockmani też to dostrzegają, a niektórzy nawet uważają, że hip-hop ma do powiedzenia dziś więcej, niż rock. 

Takie jest zdanie choćby Bono z U2. Irlandczyk twierdzi, że gniew i złość, którymi niegdyś kipiał rock, dziś są obecne tylko w rapie. „Billboardowi” mówił:

Myślę, że muzyka stała się zbyt dziewczyńska. Są pewne plusy tego stanu rzeczy, ale hip-hop jest w tej chwili jedynym ujściem dla gniewu młodych mężczyzn – co nie jest dobre.Kiedy miałem 16 lat, miałem w sobie dużo gniewu. Trzeba znaleźć dla niego miejsce i miejsce dla gitar, choćby i z automatem perkusyjnym – to bez znaczenia. Kiedy coś staje się konserwą, wtedy jest już, ku*wa, skończone. Równie dobrze mógłbyś wsadzić to do formaliny.Koniec końców, czym jest rock’n’roll? W jego sercu jest gniew. Wielki rock’n’roll musi być gniewny. Dlatego właśnie The Who był takim wielkim zespołem. Albo Pearl Jam. Eddie Vedder ma w sobie ten gniew. 

Czy zatem fani rocka, który się zbytnio „zakonserwował”, mają powody do obaw? Bono niesie nadzieję.

Mój syn Eli wierzy, że rock’n’rollowa rewolucja jest tuż za rogiem. 

Bono rewolucję chce pozostawić młodszym, co nie znaczy, że złożył broń. Wydany 1 grudnia 2017 album „Songs Of Experience”, obok tekstów miłosnych i osobistych zawiera sporo utworów zaangażowanych społecznie i politycznie, nawiązujących do aktualnych wydarzeń, m.in. wojny w Syrii.